در جریان یک کنفرانس مطبوعاتی که در مرکز فضایی جانسون در هاستون آمریکا برگزار شد، جزئیات تازه ای در مورد برنامه کامرشال کرو ناسا منتشر گشت.

هم SpaceX و هم بوئینگ نخستین مراحل مربوط به برنامه های خود برای ارسال انسان به فضا را که قرار است برای نخستین بار در سال های اخیر از خاک ایالات متحده آمریکا انجام شود را به اتمام رسانده اند.

کمپانی SpaceX نخستین مرحله کسب مجوز در تعهد خود به کامرشال کرو را تکمیل کرده و در نظر دارد بخش اعظمی از سال ۲۰۱۵ میلادی را صرف تست راهکارهای نجات سرنشین خود نماید که پیشتر در کپسول حمل محموله دراگون به کار گرفته شده بود..

قرار است که ظرف دو ماه آینده، سیستم نجات پرتابگر این کمپانی در منطقه کیپ کارناوال ایالات متحده آمریکا مورد بررسی قرار گیرد و یک تست نجات درون پروازی نیز آنطور که Coo Gwynne Shotwell رئیس SpaceX گفته تا اواخر امسال انجام خواهد گرفت.

مأموریت های بدون سرنشین به ایستگاه فضایی بین المللی با کپسول جدید از سال ۲۰۱۶ میلادی آغاز می شوند و هم اکنون نیز SpaceX سخت مشغول کار روی نخستین پرواز آزمایشی خود است.

پس از بسته شدن فضاپیمای شاتل در سال ۲۰۱۱ میلادی، برنامه کروشال کرو کلید خورد و در آوریل سال گذشته نیز ناسا اعلام کرد که برای ارسال فضانوردان آمریکایی به ایستگاه فضایی بین المللی دیگر با روسیه کار نخواهد کرد.

این سازمان، در ماه سپتامبر اعلام کرد که در جبران این مسأله، قراردادهایی را با شرکت هایی چون SpaceX و بوئینگ به امضا خواهد رساند تا برایش فضاپیماهایی با قابلیت حمل انسان بسازند.

چارلز بولدن، مدیر ناسا در این رابطه گفت: «من دیگر نمی خواهم چک دیگری را در وجه آژانس فضایی فدرال روسیه صادر کنم.» در حال حاضر هزینه هر صندلی برای ارسال فضانورد از طریق برنامه کامرشال کرو در حدود ۵۸ میلیون دلار آب می خورد و این درحالی است که انجام این کار از طریق ناوگان روسیه در حدود ۷۰ میلیون دلار می شود.

هدف SpaceX آن است که تا پیش از انجام نخستین مأموریت با سرنشین خود که قرار است در اوایل سال ۲۰۱۷ انجام شود، بیش از ۵۰ مأموریت را از طریق راکت دو مرحله ای فالکون ۹ انجام دهد و نهایتا چهار فضانورد را به فضا بفرستد.

شرکت یاد شده این مأموریت ها را درست همانند برنامه های اختصاصی خود برای ارسال محموله به فضا دنبال خواهد کرد. این بدان معنا خواهد بود که مراکز کنترل، سیستم های شبیه ساز و دیگر توانمندی های پروازی، هم در مرکز فضایی جانسون و هم در مقر شرکت در Hawthorne کالیفرنیا مستقر خواهند شد.

به گفته شاتول، این شرکت همچنین روی تجهیز کپسول دراگون برای فرود تدافعی کار می کند تا در نهایت امکان استفاده مجدد از قطعات آن فراهم شود.

همچنین قرار  است که راکت هایی در قسمت تحتانی این کپسول کار گذاشته شوند تا پایین آمدن آن را تحت کنترل در آورده و فرود آن در مرکز فضایی جانسون را میسر خواهند کرد.

اما SpaceX تنها روی این فناوری جدید کار نمی کند. شرکت مورد بحث امید دارد تا راکت های فالکون ۹ را به بال ها و راکت هایی با قابلیت حرکت در خلاف جهت تجهیز نماید و از این طریق امکان فرود آنها روی قایق های خودران در اقیانوس را فراهم کند.

کتی لودرز مدیر پروژه Commercial Crew Program اظهار داشت با وجود آنکه هم اکنون SpaceX یک فضاپیمای سالم را در اختیار دارد اما نخستین مأموریت همراه با سرنشین در سال ۲۰۱۷ از طریق فضاپیمای بوئینگ انجام خواهد شد.

برای انجام این مأموریت، دفتر فضانوردی در نظر دارد که «کادر کوچکی» از فضانوردان را تشکیل دهد که از هر دو شرکت دستور می گیرند.

نخستین گروه از فضانوردان از میان این کادر انتخاب خواهند شد که طبق گفته الن آکوآ مدیر مرکز فضایی جانسون «Before long» خوانده می شوند.

گفتنی است که بوئینگ نیز دو مرحله ابتدائی کسب مجوز برای فضاپیمای CST-100 خود را به اتمام رسانده. ناسا نیز بخش هایی از پروژه کامرشال کرو شامل طراحی مرکز کنترل، سیستم های آموزشی، شبیه سازهای پرواز و نرم افزارها را به اتمام رسانده است.

بوئینگ همچنین ساخت برج دسترسی خدمه را روی سکوی پروازی Atlas V آغاز کرده که ساخت آن همزمان با پرتاب های بدون سرنشین از سکوی یاد شده ادامه خواهد یافت.

نخستین سخت افزار آزمایشی برای فضاپیمای بوئینگ ماه آینده در اختیار مرکز فضایی کندی قرار خواهد گرفت و سخت افزار مورد نیاز برای سفینه حقیقی که قرار است فضانوردان را به فضا بفرستد نیز تا اواخر همین سال سرهم بندی خواهند شد.
در پرواز آزمایشی نخست، یک خلبان از جانب بوئینگ و یک فضانورد هم از طرف ناسا شرکت خواهند داشت. در عین حال، بوئینگ نیز مشغول نوسازی تأسیسات مرکز فضایی کندی است که قرار است در ساخت فضاپیمای آن مورد استفاده قرار گیرند.

طراحی فضاپیمای CST-100 در ماه مارس مورد بازنگری های کلیدی قرار خواهد گرفت و آنطور که جان البون نایب رئیس و مدیر کل بخش اکتشافات فضایی بوئینگ می گوید، این کار به شرکت سازنده امکان می دهد تا کار تولید مدل نهایی را آغاز نماید.

فضاپیمای بوئینگ قابلیت حمل تا ۷ سرنشین را دارد و پروسه طراحی آن با در نظر داشتن امکان بازیافتش انجام می گیرد. طبق گفته البون برنامه آن است که کپسول نهایی تا ۱۰ مرتبه قابل بازسازی، تجهیز و استفاده مجدد باشد.

بلدن در پاسخ به این سوال که «همه این مسائل چگونه قرار است در بودجه سال ۲۰۱۶ در نظر گرفته شوند؟» اظهار داشت که نسبت به این موضوع «بسیار خوشبین» بوده و اعتقاد دارد که کنگره به تدریج در حال پی بردن به اهمیت پروژه های تجاری ارسال انسان و محموله به فضاست.

وی همچنین اظهار داشت که اهمیت بالای ارائه دهندگان این خدمات آن را از جنبه شوخی خارج کرده. او در ادامه گفت که این امکان در واقع نه یک راز است و نه رؤیا و واقعا در حال رخ دادن است.

منبع: دیجیاتو