این نوشتار در حال تکمیل است.

رشته مهندسی هوافضا یکی از رشته‌های گروه فنی مهندسی است. با توجه به رشد سریع و ناگهانی این دانش در دهه‌های اخیر، هم‌اکنون این رشته جزو رشته‌های راهبردی دانش به شمار می‌آید. ولی با این وجود این رشته در ایران پیشینه‌ی زیادی ندارد.

رشته‌ی مهندسی هوا فضا برای نخستین بار در سال ۱۳۶۶ وارد ایران شد و نخستین دوره‌ی کارشناسی این رشته را دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران) راه‌اندازی کرد. هماکنون دانشگاه‌های صنعتی امیرکبیر، صنعتی شریف، امام حسین، صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، شهید ستاری و صنعتی مالک اشتر و آزاد (واحد علوم و تحقیقات)، زیر نظر وزارت علوم، تحقیقات و فناوری مشغول تربیت دانشجویان این رشته در مقطع کارشناسی هستند. در دوره‌ی کارشناسی ارشد اقزون بر دانشگاه‌های گفته شده، دانشگاه‌های تربیت مدرس، شهید بهشتی، علم و صنعت، فردوسی مشهد، شیراز، صنعتی شیراز و پژوهشگاه هوافضا نیز در گرایش‌های گوناگون مهندسی هوافضا دانشجو می‌پذیرند.

طول میانگین دوره‌ی تحصیلی برای دوره‌ی کارشناسی مهندسی هوافضا همانند سایر رشته‌های مهندسی، ۴ سال بوده و دروس این مجموعه شامل دروس عمومی، پایه، اصلی، تخصصی، کارگاهی و کارآموزی است و زمینه‌هایی چون آیرودینامیک، سازه‌های هوایی، مکانیک پرواز و پیشرانش(جلوبرندگی) دروس تخصصی این رشته را در بر می‌گیرند.

این رشته در مقطع کارشناسی ارشد در ایران دارای گرایش‌های مکانیک پرواز (دینامیک پرواز)، آیرودینامیک، پیشرانش (جلوبرندگی)، سازه‌های هوایی (سازه‌های هوافضایی) و مهندسی فضایی است و هم اکنون امکان ادامه تحصیل در رشته‌ی مهندسی هوافضا در داخل کشور تا مقطع دکترا میسر است. نخستین دانش‌آموخته‌ی مقطع دکترای مهندسی هوافضا در ایران در سال ۱۳۸۳ از دانشکده‌ی مهندسی هوافضا دانشگاه صنعتی امیرکبیر فارغ‌التحصیل شده است.