اداره ملی هوانوردی و فضایی آمریکا، ناسا، در نظر دارد موتورهای کاوشگر وویجر1 را پس از نزدیک به چهار دهه روشن نماید.

به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، ناسا پس از 37 سال با موفقیت دستور روشن شدن موتورهای کاوشگر فضایی "وویجر1" (Voyager 1) را ارسال نمود. این آزمایش در 28 نوامبر در "آزمایشگاه پیشرانه جت" (Jet Propulsion Laboratory) ناسا در پاسادینا کالیفرنیا توسط تیم کنترل ماموریت انجام شد. این آزمایش بخشی از برنامه‌ای است که با هدف فعال نگه داشتن این کاوشگر بدون سرنشین برای سه سال دیگر اجرا می‌شود، در حالی‌که در فضای بین ستاره‌ای سرعت می‌گیرد.

وویجر1 که 40 سال پیش به فضا پرتاب شد، تقریبا دورترین و سریع‌ترین کاوشگری است که تاکنون به فضا پرتاب شده است. با توجه به فاصله 22 میلیارد کیلومتری آن از زمین، مدت زمان ارسال یا دریافت سیگنال از وویجر1 به یکی از آنتن‌های شبکه فضایی ناسا درگلدستون کالیفرنیا 19ساعت و 35 دقیقه طول می‌کشد. در سال2013 وویجر1 اولین کاوشگری بود که وارد فضای بین ستاره‌ای شد و ناسا امیدوار است که باتری‌های رادیواکتیو آن تا سال 2025 کار کنند.

اگر این کاوشگر نتواند آنتن اصلی خود را متصل به زمین نگه ندارد، مدت زمانی که منبع انرژی هسته‌ای وویجر1 کار می‌کند بی‌اهمیت خواهد بود. اگر وویجر1 در فضا شناور شود این خطر وجود دارد که ارتباط این کاوشگر با زمین برای همیشه قطع و فضاپیما به طور خودکار خاموش ‌شود.

برای جلوگیری از وقوع این اتفاق، این کاوشگر با مجموعه‌ای از ژیروسکوپ‌ها و 16 موتور کنترل‌کننده هیدرازین MR-103 (هشت موتور اصلی و هشت موتور پشتیبان) ساخت شرکت "راکت داین ایروجت" (Aerojet Rocketdyne) تجهیز شده است.

موتورهای کنترل‌کننده در زمان ماموریت‌های پیچیده وویجر1 در مدار مشتری و زحل اهمیت حیاتی داشتند. این موتورها هم کاوشگر را در مسیر مناسب خود نگه داشته‌اند تا سرعت آن طوری افزایش یابد که بتواند به نقطه بعدی هدف خود دست یابد و نهایتا از سیستم خورشیدی خارج شود و هم برای تنظیم آنتن کاوشگر و اتصال به ابزارهایش در مسیرهای درست، ضرروی است.

زمانیکه وویجر1 در سومین سال ماموریت خود زحل را ترک کرد، بیشتر موتورهای آن بی استفاده شدند و ناسا دستور خاموش کردن آنها را ارسال کرد. در نتیجه برای ذخیره انرژی برقی، گرم کردن موتورها متوقف شد. در حال حاضر این کاوشگر تنها از چهار روش اولیه موتورهای کنترل‌کننده استفاده می‌کند، تا جهت خود را رو به زمین نگه دارد. مسئله اینست که موتور محرکه در سیستم باتری‌های کنترل‌کننده محدود است. از سه سال پیش این موتورها شروع به کاهش فعالیت خود کردند و در نتیجه انرژی کمتری تولید می کنند.

گروهی از کارشناسان در آزمایشگاه پیشرانه جت برای فعال نگه داشتن وویجر1 پیشنهاد کردند که ماموریت با چهار موتور پشتیبان "مانور تصحیح مسیر"  که از سال 1980 روشن نشده‌اند، جایگزین شود. این به معنای بازیابی داده‌ها از سال‌های ابتدایی این پروژه که شامل نرم‌افزارهای نوشته شده در زبان "اسمبلی"(assembler) و زبان برنامه نویسی "بیسیک" و "فورترن"(Fortran) (زبان‌های برنامه نویسی پیشرو آن زمان) می‌شود. همچنین به برنامه‌ریزی برای موتورهای مانور تصحیح مسیر برای انفجار کوتاه مدت اشاره دارد، که برای این کار طراحی نشده بودند.

بنا به گفته محققان ناسا در آزمایش چهارشنبه گذشته مشاهده شد که کاوشگر، موتورهای کنترل‌کننده تصحیح مسیر را در حدود 10میلی ثانیه در یک مجموعه از پالس‌ها روشن کرد. بنابراین نشان می‌دهد این موتورها می‌توانند وظیفه کنترلی خود را انجام دهند. آژانس فضایی ناسا در نظر دارد در ماه ژانویه که چهار موتور را روشن کند تا کاملا در دسترس قرار گیرند. سپس تا زمانی‌که دیگر انرژی کافی در گرم‌کننده‌ها باقی نماند، به منظور کنترل مورد استفاده قرار می‌گیرد، پس از آن این کار به سیستم اصلی منتقل می‌شود.

همچنین آژانس فضایی ناسا در نظر دارد تغییرات مشابه را در "وویجر 2" (Voyager 2) که قرار است تا چند سال آینده در فضای بین ستاره‌ای قرار گیرد، اجرا کند.

نوشتار مرتبط:

بازنشسته شدن آخرین نفر از نخستین نسل مهندسان کاوشگر فضایی وویجر