میلیون‌ها قطعه از زباله‌های انسانی دور زمین می‌چرخند. در واقع ابر زباله‌ای عظیمی در ارتفاع ۸۰۰ تا ۲ هزار کیلومتری سطح زمین وجود دارد.

از زمان نخستین سفر انسان به فضا در سال ۱۹۵۷ تاکنون بیش از ۵ هزار پرتاب سفینه به مدار و ۲۹۰ انفجار ثبت شده است.

موشک‌های کهنه، ماهواره‌ها، ابزارهایی که فضانوردان گم می‌کنند و حتی رنگ‌های کنده شده و رها شده در فضا، خطری برای آینده اکتشافات فضایی به شمار می روند.

گیرنده‌های نصب شده روی موشک‌های فضایی خرده‌زباله‌ها را شناسایی می‌کنند. اما به دلیل سرعت بالای آنها که به ۲۸ هزار کیلومتر در ساعت هم می‌رسد، در صورت تصادف آنها با این قطعات خسارات زیادی به بار خواهد آمد.

ایستگاه فضایی بین‌المللی برای برخورد نکردن با این قطعات تاکنون در ۱۲ مورد مجبور به جابجایی شده است.

خطر دیگر برخورد با صدها ماهواره رصدکننده و مخابراتی است که در حال چرخش دور زمین هستند.

به این ترتیب میلیاردها دلار تجهیزات رصد شهاب‌سنگ‌ها، سامانه‌های رهیابی و ارتباطی در معرض خطر قرار دارند.

دانشمندان بیم آن دارند که تصادف با این اشیا سبب بروز زنجیره‌ای از واکنش‌ها شود که اصطلاحا به آن «سندرم کسلر» می‌گویند.

رادارها و تلسکوپ‌های زمینی در حال حاضر هزاران شیء در اندازه‌های مختلف از ده سانتی‌متر تا اندازه یک اتوبوس را در فضا رصد می‌کنند.

[تماشای ویدیو]

آژانس‌های فضایی دستورالعمل‌هایی را در مورد روش مقابله با خطر تصادف با این اشیا تهیه کرده‌اند. اما هنوز هیچ راهی برای جمع‌آوری این اشیا پیدا نشده است.

پروژه «استارداست» که اتحادیه اروپا برای آن ۴ میلیارد یورو هزینه کرده و ناسا و دانشگاه‌های مختلف جهان نیز در آن مشارکت دارند، به منظور مبارزه با خطر زباله‌های فضایی و سیارک‌ها و نیز ممانعت از برخورد با این اشیاء یا حذف آنها طراحی شده است.

منبع: یورونیوز