«تری ویرتس»، فضانورد ناسا در ایستگاه فضایی بین‌المللی و آندره شیله، متخصص تله‌رباتیک در آژانس فضایی اروپا در هلند، نخستین دست‌دادن تاریخی تله‌رباتیک بین فضا و زمین انجام دادند.

به گزارش ایسنا، این دانشمندان با استفاده از اهرمک‌های دارای بازخورد نیرو که داده‌های نیرو را دریافت و نوعی حس فشار ایجاد می‌کنند، ایستگاه بین‌المللی و آژانس فضایی اروپا را به یکدیگر نزدیک‌تر کردند.

با استفاده از چنین فناوری، فضانوردان حاضر در مکان‌های دورافتاده می‌توانند به طور ایمن ابزارهای رباتیک را کنترل کرده و مسئولیت‌های خطرناک را اجرا کنند.

«تری ویرتس»، فضانورد ناسا در ایستگاه فضایی بین‌المللی و آندره شیله، متخصص تله‌رباتیک در آژانس فضایی اروپا در هلند، نخستین دست‌دادن تاریخی تله‌رباتیک بین فضا و زمین انجام دادند.

شیله و ویرتس در آزمایش‌های انجام‌شده، نوعی اهرمک را فشار دادند و هر یک از این فضانوردان از فاصله 8046 کیلومتری، نیروی فشار یکسانی را از طریق این اهرمک‌ها حس کردند.

شیله در این باره گفت: احساس کردم «تری» بازویش را در میان فضا دراز کرده تا با من دست دهد.

این موفقیت نه تنها نشان‌دهنده قابلیت اهرمک‌ها بود، بلکه قابلیت‌های الگوریتم‌های مخابره داده را نیز نشان داد.

هنگامی که ویرتس، اهرمک خود را حرکت داد، داده‌ها از ایستگاه فضایی بین‌المللی به یک ماهواره منتقل شد و در نهایت از اقیانوس اطلس به هلند یعنی جایی مخابره شد که مرکز فنی آژانس فضایی اروپا واقع شده است.

آزمایشات بیشتر شامل استفاده از فوم و فلز برای مشاهده این موضوع است که آیا فضانوردانی که از این سیستم استفاده می‌کنند، می‌توانند سختی اجسام متنوع را تشخیص دهند یا خیر.

سناریوهای بیشتر می‌توانند موجب شوند آژانس‌های فضایی از کاوشگرها استفاده نکنند و به جای آن، فضانوردان را حول یک سیاره قرار داده و به آن‌ها امکان استفاده از کنترلرهای تله‌رباتیک برای حرکت‌دادن یک ربات بر روی سطح سیاره را بدهند.

در چنین موقعیتی، نه تنها فضانورد می‌تواند یک ربات را از راه دور کنترل کند، بلکه بازخوردی لمسی درباره مقاومت‌ و نیروهای اشیایی که ربات با آن‌ها برخورد می‌کند، دریافت خواهد کرد و این موضوع موجب تعامل دقیق و واقعی‌تر با محیط می‌شود.