فضانوردان آمریکایی با گذراندن فقط ده ساعت در بخش روسی ایستگاه بین‌المللی به محل خود باز گشتند. خدمه، ماسک‌های اکسیژن را بر داشته و به کار عادی پرداخت. آن‌ها حتی به فضای باز کیهانی بیرون نرفتند

معلوم نیست که سیگنال خطر به چه علت در بخش آمریکایی بکار افتاد، ولی روشن است که نه بخاطر نشت آمونیاک. کارشناسان جهش فشار در یکی از سامانه های سرد شدن را در رابطه با بروز توقف در کار دستگاه‌ها دانستند. البته این هم خوشایند نیست. ولی آن خطر مرگبار نبود. اگر سانحه واقعی بود جان های انسانی مطرح بود. کارشناسان هیوستون و مسکو در آن مورد هم مشترکا در فکر جان فضانوردان بوده و از آن‌ها مواظبت کرده و به سرعت خلبانان را از حوزه احتمالی تخریب خارج می کردند.

چند سال پیش هم آمونیاک سبب ناراحتی آمریکایی ها شده بود، آن‌ها حتی به ناچار با فرار، جان خود را نجات می دادند. آژیر کنونی بی‌پایه ولی آموزنده شد. خطر کذایی بود ولی نجات از آن حقیقی شد. آمریکا یی ها در تجسس جای امن از روس ها بوده و آنرا پیدا کردند. مسلماً اگر وضع اضطراری شد شش نفر در یک بحش نمی توانستند زیاد دوام داشته باشند. با این حال روس ها باز هم تا زمان رفع نواقص خوراک و آب و هوا به قدر کافی داشتند.

ولی نباید از این وضع سو استفاده شود. اگر لازم بودهر کس در جایش به همین ترتیب رفتار می کرد. ولی نباید جنبه نمادی این قضیه را هم رد کرد. این قضیه به کسانی که در پایین گرفتار سیاست هستند داسنانی دارای مقیاس نجومی داد و نشان داد که بروی کره ما هم چیز های زیادی هستند که می‌توانند زندگی را مسموم سازند.

در ضمن واشنگتن یک سال پیش وقتی روابط با مسکو را سخت تیره کرد می‌خواست کار ها ایستگاه بین‌المللی فضایی را نیز تحریم کند. آن وقت دمیتری راگوزین معاون نخست وزیر روسیه سران گرم آمریکا را سرد کرد و به آن‌ها پیشنهاد نمود که خود را بوسیله ترامپولین نه بوسیله موشک های «سایوز» روسیه به فضا براساننند. کنایه را گرفتند و رشته فضایی را عجالتاً ول کردند ولی «زمین» را ول نکردند. و در بخش آمریکایی آن آمونیاک مرتب نشت می‌کند و به این سبب این فکر خطور می کند که باید آن بخش منزوی شود. برای اینکه در آینده خطر دروغین نباشد. ایگور مارینین آکادمیسین آکادمی فضانوردی تسیولکوفسکی روسیه در این باره گفت:

سیاست از نظر جهانی بر فضانوردی نیز از جمله بر ایستگاه بین‌المللی فضایی اثر می گذارد. هر چند که کرپراسیون موشکی- فضایی روسیه و ناسای آمریکا تلاش می‌کنند در امور سیاسی مداخله نکنند. ولی همیشه موفق نمی شوند. خطر گذشته نشان داد که فضانوردان و کشتی‌های روسیه همیشه آماده اند در صورت لزوم به کمک آمریکایی ها شتافته و آن‌ها را از فضا تخلیه کنند. در یک زمان الان مساله سرنوشت این ایستگاه از نظر سیاسی بررسی می شود زیرا قرارداد بهره برداری از آن تا 2020 منعقد شده است. در باره آینده باید تصمیم گرفته شود. در شرایط تحریمات ضد روسی کشور ما باید اتخاب کند که آیا باز هم پول‌های گزافی برای حفظ قابلیت کار آن تخصیص دهد یا از همکاری با شرکای غربی منصرف شد و به پیاده کردن برنامه فضایی و ایجاد ایستگاه مرتفع مداری یا پیاده کردن برنامه تسخیر ماه بپردازد. مسلماً سیاست در این رشته نیز اثر می‌گذارد و تصمیمات سیاسی در تعیین شرکت آتی روسیه در استفاده از ایستگاه کنونی برتری خواهد داشت.

هر طوری شده داستان ایستگاه بین‌المللی فضایی ثابت کرد که در دنیای ما هنوز جا هایی هستند که در آن انسان هویت خود را از دست نمی دهد. ولی اصلاً لازم نیست که برای رفع اختلافات کنونی باید در فضای کیهان بسر برد. باید ساده فراتر از وضعیت کنونی بود. در ضمن اتصال «سایوز» - «آپولو» در زمان جنگ سرد صورت پذیرفت. می‌گویند که خود حیات نیز از فضا به زمین برده شد. پس چرا کاری نشود که زندگی بار دیگر با نفس تازه روی زمین شروع شود.

منبع: رادیو صدای روسیه